Kurteislegt brjev til kanselísins

Aristóteles skipti stjórnarformum í sex tegundir. Ef leiðtogarnir vinna að almannahag talaði hann um að til væri royalty, aristocraty og polity eftir því hverjir stjórnuðu. Væri stjórnendur hins vegar að vinna að eigin hag talaði hann um tyranny, oligarchy og democraty. Allra besta stjórnkerfið væri royalty en það er skilvirkt, einfalt og sveiganlegt en vinni fólk aðeins að eigin hag væri democraty skást. Svipuð huxun kemur fram í orðum Winston Churchills er hann sagði að lýðræði væri versta stjórnarformið, fyrir utan öll hin.

Þess vegna er það synd að stjórnarskráin skuli ekki binda hendur löggjafans meira en raun ber vitni. Það var e.t.v. ekki fyrirsjáanlegt að ríkisvaldð myndi skipta sér af öllum þáttum hins daglega lífs eða gera upptækan drjúgan hluta af tekjum fólksins. Einnig kann þetta að helgast af þeirri blekkingu rómantískra manna að „fólkið" eða „almannavilji" ráði í lýðræðisríkjum. Þetta voru í hið minnsta mistök.

Það eru hins vegar ekki mistök að fá sér graflaks.