Kurteislegt brjev til kanselísins

Einn af tvöhundruðþúsund
Síðasta færsla var frekar leiðinleg. Það er ágætt. Það var held ég Posner sem talaði um að smá saman þyrftu óhagkvæmar lagareglur að víkja fyrir hagkvæmari reglum. Hann var auðvitað Bandaríkjamaður og taldi þetta verða útkomuna við engilsaxneskan venjurétt. Sama gæti átt við um meginlandsrétt. Schumpeter var á því að við myndum enda í félagshyggju en smá saman missum við tengslin við framleiðslu gæðanna. Það er við gleymum því að gæðin koma ekki fyrirhafnalaust. Íslenskar kröfuréttareglur eru að meginstefnu til hagkvæmar þó að lagabreytingar síðustu ára hafi verið misjafnar.

Af hverju talar fólk um „hinn eina rétta" eða „hina einu réttu"?