Kurteislegt brjev til kanselísins

Ég er að huxa um að gerast þjóðrækinn í nokkra daga. Tala um syni Íslands og dætur ásamt því að býsnast yfir afrekum feðranna í harðbýlu landi. Óblýð náttúra landsins hefur auðvitað styrkt fólkið og eflt þannig að Íslendingar gátu náð lengra en ella. Skiptir hin hljómfagra íslenska tunga einnig miklu máli enda geymir tungan erfiði kynslóðanna og vizku.

Hvað eiga forsvarsmenn skrílræðishreyfingarinnar sameiginlegt? Jú þeir hafa allir sóst eftir einhverju frá ríkinu og ekki fengið. Ólafur Hannibalsson vildi reyndar fá þingmannssæti fyrir Sjálfstæðisflokkinn en sem betur fer fékk hann það ekki. Farið hefur fé betra, t.d. Jón Sæti, E.B. Schram og Sverrir Hermannsson. Ótrúlega eftirsóknarvert að komast í hóp þessara manna. Ætli athugsemdin „kverúlant" sé við nöfn þeirra í spjaldskrá Ríkisútvarpsins?

Af gefnu tilefni tel ég rétt að geta þess að bloggið mitt er ekki skemmtiefni. Því síður er því ætlað að verða mönnum til menntunar eða menningar.