Kurteislegt brjev til kanselísins

Hefðbundna röksemdafærslan fyrir krisslingsítroðslu er eitthvað á þessa leið:
1) Kristni hefur verið lengi á Íslandi
2) Skilningur á kristni er nauðsynlegur menningarlæsi
3) Kristilegt siðgæði er æskilegt

Fátækt var lengi á Íslandi, Ísland var lengi Danmörk, einokunarverslunin var lengi við lýði, á Íslandi tíðkaðist lengi vistarband o.s.frv. Kristinfræðsla snýst ekki um að kenna um kristni sem trú, þannig er t.d. ekki fjallað um endurkomuna, skilyrði himnavistar eða Ágsborgarjátninguna heldur aðeins skemmtisögur úr Biflíunni eins og Gvöð drekkir Egyptum þegar gyðingar flýja yfir Rauðahafið, Gvöð þyrmir Job við eyðingu Sódómu og Gómorru enda bauð hann dóttur sína til hópnauðgunnar o.fl. sögur af svipuðum toga. Þessi menningarlæsiskennsla virðist algerlega mistakast, hver sá sem vísar í biflíusögur í hversdagslífinu kemst fljótt að því. Þess fyrir utan eru tilvísanir í gríska og rómverska goðafræði a.m.k. jafn stór þáttur í vestrænni menningu. Enginn veit hvað kristilegt siðgæði er. Heyrðu jú, það er kærleikur, „Móses minn, ætlarru að drepa þessa skurðgoðadýrkendur þarna?“. En hann kom ekki nema með Jesú.