Kurteislegt brjev til kanselísins

Brúðguminn var ekkert spes. Þemað var kunnuglegt. Hversleiki, leiði. Flatey er falleg. Gaman að fara á íslenska mynd þar sem maður heyrir hvað fólkið segir. Hvað þessum hóp gengur til með leikriti og bíómynd um tilgangsleysi og leiða nútímamannsins skiptir sjálfsagt ekki máli. Þetta er ekki ádeila, enginn broddur, ekkert. En leikritið er eftir.

Allt út í gráum hárum, en jöxlum fækkar.

Kristján Þór Júlíusson og Atti Kitti Gauj tókust á um sjávarútvegsmál í útvarpinu. Að því loknu sagði spyrilinn góðlátlega að þeir hefðu ekki komist að niðurstöðu, líkt og til að gefa til kynna að viðmælendurnir væru svo hatrammir andstæðingar. Niðurstöðuskorturinn var augljóslega spyrlinum að kenna, hann spurði út í hött. Umræðan varð því eins og allar aðrar um sjávarútvegsmál, fullyrðingar út og suður, þvarg og kjaftvaðall.

En jeg komst að því að Addi er hefðarsinni. Andstaða hans við kvótakerfið snýst um Íslandið sem var. Sem er líklega einnig ástæðan fyrir andstöðu frjálslyndra við útlendinga. Þeir vilja Íslandið sem var. Eru samt í þeirri undarlegu klemmur að vilja kapítalisma en líka ástandið sem var.